Eigenlijk hebben we maar een raar leven hier. De eerste maanden dat we hier woonden hebben we heel hard gewerkt. Vanaf half februari t/m eind september hadden we een aupair in huis die ons ondersteunde in de zorg voor onze kinderen. In de ochtenden gingen de oudste 2 naar school en paste de aupair op de jongste. Wij hadden de ochtend om te klussen en te bouwen. Tussen de middag haalden we de oudsten weer op voor de lunch en brachten ze daarna weer naar school. De jongste ging naar bed en wij gingen weer verder met bouwen. Uit school was een van ons thuis met de kids terwijl de ander meestal probeerde de klus af te maken. En ook ’s avonds als de kids sliepen was er genoeg te doen op de camping of thuis aan de administratie.
Tegen de tijd dat we klaar waren met bouwen en het seizoen begon hadden de jongens 3 maanden vakantie. En ook nu weer hadden we een mooie verdeling met de aupair zodat we een gedeelte van de tijd vrij hadden om samen op de camping te werken. De rest van de tijd waren we samen bij de kids of was een van ons bezig op de camping.
Het waren drukke en heel intensieve maanden. Rond 6 uur/half 7 op staan om meestal pas weer rond 0.00 uur te gaan slapen. Fysiek zwaar werk verrichten, een enorme deadline die soms onhaalbaar leek en natuurlijk de nodige stress. En tegelijk was het ook enorm genieten van het Italiaanse leven, het opbouwen van zo iets moois en later ook van onze gasten. En natuurlijk van de tijd die we hadden met elkaar als gezin. Want nog nooit zagen we elkaar ondanks alle drukte zoveel. Elke maaltijd met elkaar aan tafel, papa die ineens altijd thuis is. Het geeft een heel andere dimensie aan het leven.
En nu is de camping dicht, de bouwwerkzaamheden allang afgerond, geen aupair meer in huis. De jongens gaan weer naar school en onze jongste is gewoon thuis. Ineens hebben we geen ritme meer. De druk is eraf, we hebben alle tijd.
Onze to do lijst is nog lang genoeg met allerlei dingen die we moeten doen. Camping en tenten winter klaar maken, buiten deuren in het sanitair gebouw maken en vooral heel veel nieuwe leuke voorbereidingen voor volgend seizoen. Het maken van een toegangshek, receptiebord, aanplanten van bomen en struiken en nog heel veel meer.
Het voelt eigenlijk als weer een nieuw leven, weer een ander leven. Een leven waarin je af en toe eens lekker bij kan slapen overdag, samen heerlijk de omgeving verkend, heerlijk met de jongens naar het strand gaat om te genieten. Een leven waarin het kan gebeuren dat ik deze blog schrijf in een prachtig plaatsje, in het najaarszonnetje met geweldig uitzicht terwijl Wim-Martijn thuis voor de kids zorgt.
Ons ritme moeten we nog weer hervinden, heel veel komt er nog niet uit onze handen. Maar misschien is het ook wel genoeg en gaan we hier maar gewoon even van genieten! Want voor je het weet zijn we gewend aan dit nieuwe ritme en zijn we weer hard aan het werk!